Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης Δημητσάνας

Κάνετε κλικ για μεγέθυνση της κάθε φωτογραφίας.

Click photo to enlarge.


Μόλις 1,5 χλμ. έξω από την Δημητσάνα και στην θέση Κεφαλάρι του Άι-Γιάννη, μέσα σε μια καταπράσινη έκταση ενός στρέμματος με πολλά τρεχούμενα νερά, δημιουργήθηκε αυτό το τόσο ενδιαφέρον Μουσείο για μεγάλους και παιδιά!

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην σκιά των δροσερών αιωνόβιων πλατάνων

Στην είσοδο του πάρκινγκ δύο μεγάλα ενημερωτικά πανό και μερικές πέτρινες σκάλες μας οδήγησαν στο ταμείο. Η γενική είσοδος είναι 3 ευρώ, αλλά τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών, δεν πληρώνουν είσοδο.
Το Μουσείο τελεί υπό την αιγίδα του πολιτιστικού ιδρύματος ομίλου της Τράπεζας Πειραιώς.

Παντού πράσινο, λιθόστρωτα δρομάκια και ο δυνατός ήχος των νερών!

Στόχος του Μουσείου είναι, να αντιληφθούμε την σημασία της παραδοσιακής τεχνολογίας της υδροκίνησης και τις εφαρμογές της στην βιοτεχνική ιστορία της περιοχής.

Στα αναστηλωμένα πετρόκτιστα σπιτάκια του Μουσείου και στους μηχανισμούς που περιέχουν, με την βοήθεια σύγχρονων τεχνολογικών οπτικοακουστικών μέσων, θα δούμε πως λειτουργούσαν οι παλιές βιοτεχνίες, που ήταν πάρα πολλές στην περιοχή, αποφέροντας οικονομική άνθηση.

Μεγάλες πινακίδες μας πληροφορούν για την ενέργεια και την υδροκίνηση. Οι πληροφορίες υπάρχουν και στην Αγγλική γλώσσα για τους ξένους επισκέπτες του Μουσείου.

Το πρώτο σπιτάκι έχει νεροτριβή και νερόμυλο.

Μπαίνουμε μέσα. Η νεροτριβή!
Στην περιοχή της Δημητσάνας υπήρχαν τουλάχιστον 20 νεροτριβές, όπου οι άνθρωποι πήγαιναν τις βελέντζες τους και τα υφαντά τους για πλύσιμο.

Η ζωγραφική απεικόνιση της νεροτριβής μας βοηθάει να κατανοήσουμε την λειτουργία της.

Αμέσως μετά ο νερόμυλος, με οριζόντια φτερωτή. Εδώ τα παιδιά μπορούν να ρίξουν καλαμπόκι η σιτάρι και να δουν πως βγαίνει το αλεύρι.

Η λεπτομερής απεικόνιση του και η ονομασία όλων των εργαλείων που τον απαρτίζουν.

Δίπλα, υπάρχει μικρό δωμάτιο με τζάκι, που ήταν η κουζίνα του σπιτιού του μυλωνά και της οικογενείας του.

Η ξύλινη σκάλα οδηγεί στον πάνω όροφο, όπου ήταν το καθιστικό και η κρεβατοκάμαρα της πολυπληθούς, κατά κανόνα, οικογενείας του μυλωνά.

Στην σύγχρονη έγχρωμη τηλεόραση, ακούγεται στα Ελληνικά να μιλάει ένας μυλωνάς και να μας εξηγεί τον τρόπο λειτουργίας του νερόμυλου και τις οικογενειακές συνήθειες της εποχής.
Παράλληλα βγαίνουν υπότιτλοι στην Αγγλική γλώσσα για την ενημέρωση των αλλοδαπών φίλων μας επισκεπτών.

Από το ξύλινο χαγιάτι του σπιτιού, έχουμε μια θαυμάσια θέα του υπαίθριου Μουσείου. Απέναντι μας ακριβώς το σπίτι του βυρσοδέψη.

Έξω από τον μύλο, βλέπουμε το ρακοκάζανο, όπου μετά τον τρύγο και γύρω στον μήνα Οκτώβριο, παράγεται το τσίπουρο.

Η πινακίδα μας ενημερώνει λεπτομερώς για τον τρόπο λειτουργίας του ρακοκάζανου.

Το κτίριο αριστερά, θεωρείται αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και περιλαμβάνει και τα ερείπια του βυρσοδεψείου, που υπήρχε στην περιοχή.

Το διώροφο σπίτι του βυρσοδέψη

Πιο χαμηλά συναντάμε το βυρσοδεψείο, το εσωτερικό του οποίου είναι χωρισμένο σε "ζώνες" που αντιστοιχούν στα διάφορα στάδια της επεξεργασίας των δερμάτων.

Η πρώτη ζώνη είναι για τα νερά, τον ασβέστη και γενικά για τις προπαρασκευαστικές λειτουργίες.

Η πινακίδα αναφέρει το "πλύσιμο"

Μετά γίνεται το "ξελέσισμα", δηλαδή η εσωτερική όψη του δέρματος του ζώου, καθαρίζεται από τα "λέσια" που είναι τα νεύρα, τα λίπη και τα υπολείμματα του κρέατος.
Τα λίπη από τα χοιρινά, δεν τα πετούσαν, παρασκεύαζαν σαπούνια.

Μία φωτογραφία παλιά, παρουσιάζει ξερά δέρματα, διατηρημένα στο αλάτι.

Μια γούρνα με δέρματα

Μια γούρνα και ένα τσουκάλι πάνω στα ξύλα

Μια ευάερη ζώνη σκιασμένη, προσφέρεται για το στέγνωμα των δερμάτων.

Φωτογραφίες παλιές στον τοίχο και ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, μας δείχνουν ζωντανά την επεξεργασία των δερμάτων.

Τελικό στάδιο, όπου τα δέρματα στον πάγκο, υφίστανται επεξεργασία καλλωπισμού και βαφής.

Μετά την επίσκεψη μας στο βυρσοδεψείο, θα κατεβούμε αρκετά πέτρινα σκαλάκια για να πάμε στον Μπαρουτόμυλο.

Είναι το σπιτάκι κάτω δεξιά στο βάθος.

Οι κάτοικοι της Δημητσάνας, ήδη από τον 16ο αιώνα γνώριζαν την συλλογή του ακάθαρτου νίτρου και την παρείχαν αντί φόρου στους Τούρκους.

Κατά την επανάσταση του 1821 οι Δημητσανίτες δραστηριοποιήθηκαν για να τροφοδοτήσουν τον αγώνα με πολεμικό υλικό.
Δημιουργήθηκαν πέριξ της Δημητσάνας 14 μπαρουτόμυλοι!

Ο Κολοκοτρώνης έγραφε "Μπαρούτι είχαμε, έκαμνε η Δημιτζάνα".

Αυτός είναι ο μπαρουτόμυλος με τα κοπάνια, που χρησιμοποιήθηκε από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα. διασώζοντας και την συγκεκριμένη τεχνολογία, η οποία στην Ευρώπη είχε εξαφανιστεί από τον 18ο αιώνα.

Και εδώ πλούσιο και πατριωτικό οπτικοακουστικό υλικό από την τηλεόραση!

Και τώρα δείτε ζωντανά για λίγο, πως λειτουργεί ο μπαρουτόμυλος με τα κοπάνια στο μικρό μου βίντεο.



Εδώ τελείωσαν τα κτίρια του υπαίθριου Μουσείου Υδροκίνησης.
Πρέπει να ανεβούμε αρκετά σκαλιά για να βγούμε στο πάρκινγκ.
Στα μισά της διαδρομής υπάρχει ένα ωραίο κιόσκι όπου ξεκουραστήκαμε για λίγο, τρώγοντας κάτι και πίνοντας νερό.
Στον πέτρινο τοίχο υπήρχαν εξαιρετικές ζωγραφιές του 1800-1854 , αντίγραφα από την Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, που έδειχναν την πανέμορφη περιοχή της Αρκαδίας.

Το κιόσκι

Όταν επισκεφθείτε αυτό το Μουσείο, πρέπει να φοράτε άνετα και αντιολισθητικά παπούτσια, γιατί υπάρχουν πολλά νερά που κάνουν τα σκαλοπάτια γλιστερά.

Επιστρέψαμε στο πάρκινγκ όπου η επόμενη πινακίδα ήταν στον πλάτανο.

Η πηγή απ όπου κατεβαίνει το νερό

Το εκκλησάκι του Άι Γιάννη

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα των Κυθήρων, στέκει στην άκρη του γκρεμού, αντικρίζοντας το φαράγγι του Λούσιου ποταμού.

Μια τελευταία ματιά προς το φαράγγι... και αναχωρούμε για Στεμνίτσα και Καρύταινα, τις οποίες θα σας παρουσιάσω στην επόμενη ανάρτηση.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την επίσκεψη σας!