Μεγάλη Ελλάδα (Νότια Ιταλία και Σικελία) Μέρος Α΄ Magna Grecia (Southern Italy and Sicily) Part 1

 Κάνετε κλικ για μεγέθυνση κάθε φωτογραφίας

Click photo to enlarge

Σήμερα θα κάνουμε ένα ταξίδι στην ιστορία, επισκεπτόμενοι  την Μεγάλη Ελλάδα!

Πρώτα όμως δείτε στον χάρτη τις Ελληνικές αποικίες από την αρχαιότητα. Οι αποικίες ήταν πόλεις που ιδρύθηκαν από την "Μητρόπολη" δηλαδή από το Ελληνικό κράτος, την μητέρα Ελλάδα. Πολλοί Έλληνες και για διαφόρους λόγους μετοίκησαν σε άλλα κράτη, κρατώντας την Ελληνικότητα τους, την γλώσσα τους, την θρησκεία, τα έθιμα τους. 

Δείτε στον χάρτη πόσο μεγάλη ήταν η Ελλάδα!

Πηγή χάρτη: https://e1tetartou.wordpress.com/

Ο αποικισμός στην Ιταλία έγινε από τους Τρωικούς πολέμους κατ' άλλους, αλλά το σίγουρο είναι ο 8ος αιώνας π.Χ.

Το Πάσχα του 2010 λοιπόν, κάναμε αυτήν την τόσο ενδιαφέρουσα εκδρομή με γκρουπ. Ξεκινήσαμε με το Superfast Ferries και φτάσαμε μετά από 10 ώρες στο Μπάρι, το οποίο είναι πρωτεύουσα της περιφέρειας της Απουλίας.

Στην σημερινή ανάρτηση μου θα γνωρίσουμε την Puglia, την Απουλία, ή Πούλια. Αφού την Ιταλία την παρομοιάζουμε με μπότα, εμείς σήμερα θα γνωρίσουμε το κάτω μέρος, το τακούνι της μπότας.

Από το Μπάρι και μετά από 110 χλμ. φτάσαμε στον Τάραντα, μια όμορφη παραθαλάσσια πόλη 200.000 κατοίκων.

Ο Τάραντας, είναι ελληνική αποικία, η μόνη την οποίαν ίδρυσαν Σπαρτιάτες τον 8ο αιώνα π.Χ. Σημαντικό λιμάνι, κύρια Ιταλική ναυτική βάση, εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο άνθρακα και χάλυβα, κέντρο εμπορικής ναυτιλίας, ναυπηγείων, κτισμένος πάνω στην θάλασσα, στον ομώνυμο κόλπο, στο καταγάλανο Ιόνιο.

Ο Τάραντας έχει τρείς φυσικές χερσονήσους και ένα μικρό νησί, το Isola del Borgo Anticco (παλιά πόλη).

Πολύ εντυπωσιακά είναι τα αμυντικά τείχη του μπροστά στην θάλασσα τα οποία ελέγχει το ναυτικό και ονομάζονται Castello Aragonese ή Castel San Angelo, κτίστηκαν δε το 1496 από τον βασιλιά Φερδινάνδο Β΄ της Αραγονίας.

Δίπλα τους το Monumento Al Marinao, το Μνημείο των Ναυτικών, το οποίο απεικονίζει δύο ναυτικούς που με τα χέρια τους υψωμένα και τα καπέλα τους στα χέρια, μοιάζει σαν να υποδέχονται ή να αποχαιρετούν τα πλοία, τα οποία εισέρχονται από την μεγάλη θάλασσα στην μικρή, στον μικρό εσωτερικό κολπίσκο, αφού ανοίξει η γέφυρα που θα δείτε παρακάτω.

Το μπρούντζινο γλυπτό ύψους 7 μ. έγινε το 1974, προς τιμήν των πεσόντων κατά την αεροπορική επίθεση του Βρετανικού ναυτικού, εναντίον του Ιταλικού Βασιλικού ναυτικού, κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η μικρή εσωτερική θάλασσα, Piccolo Mare, είναι μία λιμνοθάλασσα με πλούσια βιοποικιλότητα, με μυδοτροφεία και σπάνια υποθαλάσσια είδη. Και επειδή επικοινωνεί με την Grande Mare, είναι και ελαφρώς αλμυρά τα νερά της.

Δείτε στον χάρτη μία αεροφωτογραφία που βρήκα στο Ίντερνετ για να καταλάβετε την εσωτερική θάλασσα και το στενό πέρασμα της εισόδου της.

H γέφυρα από χάλυβα που ανοιγοκλείνει για τα πλοία, όταν χρειάζεται, oνομάζεται Ponte Girevole ή Ponte di San Frencesco di Paola και υπάρχει εδώ από το 1886. Παλιά λειτουργούσε υδραυλικά, από το 1958 όμως έγινε ηλεκτρική.

Η γέφυρα, μήκους 73 μ. συνδέει την καινούργια με την παλιά πόλη του Τάραντο.

Βλέπετε τα κομψά κτίρια δίπλα στο κανάλι.

Πίσω από το Μνημείο των Ναυτικών, υπάρχει το κόκκινο παλάτι της Ναυτικής Διοίκησης του Τάραντο.

Το έμβλημα του Ναυτικού

Μπροστά στην θάλασσα, στο μέσον της παραλιακής αριστοκρατικής οδού Vittorio Emanouele 111, βλέπουμε το Κυβερνητικό Μέγαρο του Τάραντο, που κτίστηκε το 1934. Έχει έκταση 4.500 τμ. και ύψος που φτάνει τα 85 μ.

Μπροστά του, πάνω στην παραλία υπάρχει μία τεράστια κυκλική πλατεία η Rotonda del Lungomare. όπου δίδονται κονσέρτα, γίνονται φεστιβάλ και γενικά είναι η ψυχή της πόλης του Τάραντα.

Κάτω απ' αυτήν υπάρχουν οι εγκαταστάσεις του Ναυτικού Συλλόγου.

Πάμε τώρα σε μία πανέμορφη πλατεία, λίγο πιο πίσω από την παραλιακή λεωφόρο. Είναι η Piazza Garibaldi και το αριστοκρατικό ανάκτορο Uffizi από το 1791. 

Αρχικά χρησίμευσε ως ορφανοτροφείο και στην συνέχεια φιλοξενεί δημόσια γραφεία, δικαστήριο, Ναυτική Σχολή, Γυμνάσιο και Λύκειο. Στην κορυφή του υπάρχει ένα ρολόι,

Ένα ιδιαίτερα κομψό κιόσκι φιλοξενείται στους κήπους του.

Στην συνέχεια θα επισκεφθούμε το Anticco Borgo, δηλαδή το νησάκι της παλιάς πόλης, στην οποία δεσπόζει το Κάστρο της Αραγονίας, όπως είδατε στην αρχή της ανάρτησης μου.

Περάσαμε την γέφυρα και βρεθήκαμε στην άλλη παραλία, μετά το Κάστρο. Κι εδώ στην παλιά πόλη, παγκάκια παντού και όμορφη θέα!

Δίπλα από το Κάστρο, οι ερωτευμένοι "κλειδώνουν" τον έρωτα τους.

 Όμορφα σπίτια στην παραλία,

αλλά και μια αντίθεση. Ένα αριστοκρατικό και πολύ πλούσιο σε εσωτερική διακόσμηση παλάτι, σε πλήρη εγκατάλειψη. Το Palazzo d' Ayala Valva του 18ου αιώνα, ήταν κατοικία μιας Ισπανικής οικογενείας και τώρα περιμένει την κρατική αποκατάσταση, μιας και υπήχθη στις διατάξεις περί πολιτιστικής κληρονομιάς.

Μπαίνουμε στα στενάκια της παλιάς πόλης. 

Στην επόμενη φωτογραφία δεξιά μας  φαίνεται ένα παράρτημα του Πανεπιστημίου του Bari

και στην παρακάτω φωτογραφία μου, η πρόσοψη του Πανεπιστημίου

Ο Καθεδρικός Ναός του Τάραντα είναι ο πιο παλιός ναός στην Απουλία. Ήταν αρχικά αφιερωμένος στην Αγία Μαρία Μαγδαληνή και στην συνέχεια στον επίσκοπο Άγιο Cataldo. Είναι μπαρόκ και κτίστηκε τον 10ο αιώνα, κατόπιν εντολής του Βυζαντινού αυτοκράτορα Νικηφόρου Β' Φωκά. 

Το Palazzo Latagliata του 18ου αιώνα, σήμερα στεγάζει τα γραφεία του Δήμου της παλιάς πόλης.

Ένα παλαιοπωλείο σε ένα στενό, με το δικό του χρώμα!

Περπατώντας παραλιακά, κοντά στο Κάστρο, βλέπουμε το Palazzo di Citta, το Δημαρχείο της παλιάς πόλης από το 1864.

Μπροστά από το Δημαρχείο είναι μία μεγάλη πλατεία,

όπου υπάρχουν δύο σωζόμενες στήλες, ότι απέμεινε από τον Δωρικό Ναό του Ποσειδώνα, από τον 6ο αιώνα π.Χ. που είναι ο παλαιότερος στην Μεγάλη Ελλάδα.

Φεύγουμε από τον Τάραντα και πάμε στην μπαρόκ πόλη Lecce (Λέτσε), την οποίαν αποκαλούν "Φλωρεντία του Νότου", λόγω των πολλών κτιρίων μπαρόκ αρχιτεκτονικής.

Έχει 100.000 κατοίκους και βρίσκεται στην άκρη του "τακουνιού" της Ιταλίας, στην χερσόνησο Σαλέντο.

Ο θρύλος λέει ότι υπάρχει από τον Τρωϊκό πόλεμο. Όπως και να έχει, η ιστορία της είναι 2000 και πλέον ετών.

Ας ξεκινήσουμε με την πλατεία Sant' Oronzo, την πιο κεντρική. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Έχει στο κέντρο της μία στήλη ύψους 29 μ. από το 1681, που στην κορυφή της υπάρχει το άγαλμα του Sant' Oronzo, προστάτη της πόλης, διότι τους έσωσε από την πανούκλα του 1656. Ο Άγιος ήταν Ρωμαίος επίσκοπος.

Δεξιά της στήλης, υπάρχει το Palazzo del Seggio ή όπως το αποκαλούν "Il Sedile". Είναι του 16ου αιώνα, αλλά ήταν καλυμμένο , λόγω ανακαίνισης.  Χρησιμοποιείται ως έκθεση τέχνης. Δίπλα του η μικρή εκκλησία του Αγίου Μάρκου.

Αξιοσημείωτο είναι και το αμφιθέατρο στο κέντρο της πλατείας Sant' Oronzo, το οποίο ανακαλύφθηκε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Εδώ γίνονται καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Πίσω το μεγάλο μπεζ κτίριο είναι το Εθνικό Ινστιτούτο Ασφαλίσεων και αριστερά του η Banca d' Italia.

Δείτε τα όμως καλύτερα σε μία αεροφωτογραφία από το Ίντερνετ.

Στην ίδια πλατεία, στον τοίχο της Τράπεζας της Napoli, υπάρχει το μπαρόκ ρολόι των θαυμάτων, έτσι το λένε, έγινε το 1955, έχει ύψος 10 μ. πλάτος 3 μ. είναι από σμάλτο και χαλκό και το στολίζουν διάφορα σύμβολα, από αγαλματάκια, μέχρι ζώδια...

Το Λέτσε έχει πολλές εκκλησίες, αλλά σίγουρα η πιο εντυπωσιακή είναι η Βασιλική του Santa Croce, του Τιμίου Σταυρού, από το 1695. Πιο μπαρόκ δεν γίνεται, είναι τόσο όμορφα στολισμένη! Είναι το έμβλημα της Απουλίας!

Κολλητό με τον ναό, το Palazzo dei Celestini, από το 1549, ήταν για τρείς αιώνες Μοναστήρι των πατέρων του Σαλέντο και σήμερα Κυβερνητικό Μέγαρο.

Πάμε τώρα στην Piazza del Duomo, όπου θα δούμε τον μητροπολιτικό  καθεδρικό ναό της Santa Maria Assunta από το 1659. 

Αν παρατηρήσετε ο καθεδρικός έχει δύο προσόψεις, κάθε μία διακοσμημένη με διαφορετικούς Αγίους.

Δεξιά φαίνεται το Palazzo del Seminario, το παλάτι της Επισκοπής, το οποίο περιλαμβάνει ένα μουσείο Ιεράς Τέχνης και μία αξιόλογη βιβλιοθήκη με βιβλία του 15ου και 16ου αιώνα.

Το καμπαναριό, ύψους 73 μ.

Σε μία μικρή πλατεία, στην Piazzetta Carducci, βλέπουμε ένα εξαιρετικό κτίριο με κιονοστοιχίες που θυμίζουν Ελλάδα και που είναι η Επαρχιακή Βιβλιοθήκη του Λέτσε από το 1863. Λέγεται και Βιβλιοθήκη Nicola Bernardini, προς τιμήν του διευθυντή της, ο οποίος ήταν δημοσιογράφος, ιστορικός και συλλέκτης,

Η Βιβλιοθήκη καταλαμβάνει ένα μεγάλο χώρο 10.000 τμ. και ήταν πρώην Ορφανοτροφείο.

Μπροστά της βρίσκεται η προτομή του Giosue Carducci, σπουδαίου ποιητή, που το 1906 ήταν ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Ένα καλά κρυμμένο μνημείο, ανάμεσα σε σπίτια, παρά του ότι βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο, είναι το αρχαίο Ρωμαϊκό Θέατρο, το οποίο ανακαλύφθηκε τυχαία το 1929. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι χωρούσε 5.000 ανθρώπους. Σήμερα, μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει καλλιτεχνικές παραστάσεις εκεί.

Το ψηλό καμπαναριό, ανήκει στον Καθεδρικό Ναό.

Το Λέτσε είναι γεμάτο από μπαρόκ εκκλησίες, όπως είδατε. Είναι δε τόσες πολλές, ώστε είναι αδύνατον να τις επισκεφθείς σε μία ημέρα. Εκεί που περπατάς στα λαβυρινθώδη σοκάκια, στο βάθος ξεπροβάλλει και μια εκκλησία.

Η μπαρόκ εκκλησία Santa Tereza και δίπλα της το Μοναστήρι των Ξυπόλυτων Τεσίων, από το 1620, με περίτεχνους Κορινθιακούς κίονες, με αγάλματα και διακοσμήσεις.

Η Βασιλική San Giovanni Battista al Rosario, από το 1700, κτίστηκε για τους Δομινικανούς κι αυτή με πλούσια μπαρόκ διακόσμηση.

Απέναντι από την εκκλησία και αριστερά της επόμενης φωτογραφίας μου, βλέπετε το κτίριο της Επιτήρησης Αρχαιολογίας Καλών Τεχνών και Τοπίου.

Ένα ακόμη εκκλησιαστικό αρχιτεκτονικό συγκρότημα μπαρόκ, είναι η Παναγία της Carmine και το παρακείμενο μοναστήρι των Καρμελιτών, από το 1711.

Η εκκλησία της Αγίας Ειρήνης από το 1639, όταν η Αγία Ειρήνη ήταν προστάτις της πόλης, πριν τον Άγιο Oronzo, μπαρόκ αρχιτεκτονικής επίσης.

Δεν πρέπει να παραλείψω να αναφέρω, ότι το Λέτσε παράγει μια εξαιρετικά μαλακή πέτρα από ασβεστόλιθο, η οποία είναι κατάλληλη για γλυπτά. 

Επίσης η περιοχή του είναι πλούσια σε παραγωγή ελαιόλαδου και κρασιού.

Να πούμε επίσης ότι το Λέτσε έχει Πανεπιστήμιο από το 1956 και ότι στην πόλη υπάρχουν τρείς μεσαιωνικές Πύλες εισόδου.

Κάνοντας βόλτα στην παλιά πόλη, ανακαλύπτουμε μικρές πλατείες με παλάτια, όπως το Palazzo Marrese του 18ου αιώνα, που διακρίνεται για την κομψότητα του και την καλλιτεχνική διακόσμηση του!

Η είσοδος του κοσμείται από τέσσερις Καρυάτιδες.

Το Palazzo Guarini από τον 16ο αιώνα κτίστηκε σε στυλ Ροκοκό για τον τότε Δήμαρχο της πόλης, αλλά στην συνέχεια πέρασε σε διάφορους ιδιοκτήτες. Είναι στ' αριστερά της φωτογραφίας μου.

Θα σας δείξω και μερικά σπίτια με "χαρακτήρα", μπαλκόνια και πόρτες, δείγματα της μπαρόκ ομορφιάς του Λέτσε. Είναι τόσο ενδιαφέρουσα πόλη, τι να προλάβεις σε ένα 24ωρο...

Είναι χωμένα σε κάτι μικρά στενά, όπου πρέπει να βλέπεις ψηλά για να τα αντιληφθείς.

Γύρω από το Λέτσε υπάρχουν δέκα χωριά, των οποίων οι κάτοικοι μιλούν την γλώσσα Grico. Αυτά τα χωριά ενώθηκαν με σκοπό την διατήρηση του πολιτισμού και της γλώσσας τους και η περιοχή τους ονομάζεται Grecia Salentina.

Επισκεφθήκαμε δύο χωριά την Στερνατία και την Καλημέρα.

Ξεκινάμε από την Στερνατία, με πληθυσμό 2.300 κατοίκων, στην πλατεία της οποίας είδαμε την εκκλησία και το Μοναστήρι των Δομινικανών, από το 1500 σε μπαρόκ αρχιτεκτονική.

Περπατάμε στο μικρό στενάκι, όπου βλέπουμε την εκκλησία Maria SS.Assunta, από τις αρχές του 18ου αιώνα.

Η οδός Πλατείας

Μετά επισκεφθήκαμε ένα υπόγειο ελαιοτριβείο, αυτό της οικογενείας Granafei. Είναι ένας υπόγειος λαβύρινθος 19 ελαιοτριβείων, συνδεδεμένων μεταξύ τους, που λειτουργούσαν ως τον 19ο αιώνα. Τώρα είναι μουσειακός, πολύ ενδιαφέρον τόπος!

Στην είσοδο ένα έντυπο της Grecia Salentina, μας ευχόταν το "Καλώς ήρθατε" στα Γκρεκάνικα.

Οι δύο μεγάλες μυλόπετρες. (Στο πλάνο φαίνονται άνθρωποι του γκρουπ, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά, είμασταν πολλοί και έπρεπε να προχωράμε).

Τα υπόγεια ελαιοτριβεία, λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας τους, κρατούσαν σε καλή κατάσταση το λάδι και τα παράγωγα του.

Γι' αυτό οι χωρικοί διατηρούσαν το λάδι σε πιθάρια και το έθαβαν κάτω από το έδαφος.

Η τραπεζαρία

Ο χώρος αυτός ήταν ο στάβλος που έμεναν τα ζώα, τα τόσο χρήσιμα για το ελαιοτριβείο. Το μουλάρι με κλειστά μάτια τραβούσε ένα δοκάρι, συνδεδεμένο με τις μυλόπετρες κι έτσι συνθλιβόταν οι ελιές κι έβγαινε το λάδι. Οι δε νοικοκύρηδες έφερναν τις ελιές φορτωμένες στο γαϊδουράκι μέχρι το ελαιοτριβείο. Πανάρχαια μέθοδος που γινόταν παντού και στην Ελλάδα, με τα συμπαθή τετράποδα.

Μετά κατευθυνθήκαμε προς το Palazzo Granafei, ιδιοκτησίας μιας αρχοντικής οικογενείας, όπου οι Έλληνες του Σαλέντο έχουν την έδρα του Συλλόγου τους "Chora-Ma", δηλαδή η Χώρα μας.

Μας υποδέχθηκαν με θέρμη ο κ. Giorgio Filieri, καθηγητής και μουσικός και ο κ. Gaetano Mastrolia.

Στην κεντρική είσοδο διακρίνεται το οικόσημο της οικογενείας Granafei.

Η αίθουσα του Συλλόγου, περιλαμβάνει ένα μικρό Λαογραφικό μουσείο παλιών αντικειμένων,

και το κυριότερο, μια Ελλάδα στην ψυχή και στις επιγραφές τους! Ακόμα και στις οδούς των χωριών τους, στα επώνυμα τους.

 

Το ερώτημα του Εθνικού μας Ποιητή Διονυσίου Σολωμού "Μήγαρις έχω άλλο στον νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα; " είναι αναρτημένο με τεράστια γράμματα στον τοίχο και πάνω απ' αυτό ο Σταυρός.

Ο ποιητής στην ερώτηση του αυτή, ταυτίζει τον αγώνα για την ελευθερία, με τον αγώνα για την γλώσσα.

Αυτόν τον αγώνα δίνουν τα αδέλφια μας στην Ελληνόφωνη Κάτω Ιταλία, για να διατηρήσουν την Ελληνική και δη την αρχαία γλώσσα, όπως την έμαθαν εδώ και 3.000 χρόνια.

Ο κ. Γιώργος Filieri, πίσω του ένα τραπέζι με προϊόντα τοπικά, λάδι κλπ. και C.D με Γκραικάνικα τραγούδια.

Μας ενημέρωσε στην αρχή, για την γλώσσα τους, που την μιλούν όλοι οι ηλικιωμένοι, για τον αγώνα της διατήρησης της με Ελληνικά βιβλία, για το ότι το Ιταλικό Κράτος το 1999  ενέταξε στα σχολεία μία ώρα για την διδαχή της γλώσσας, αλλά λόγω της γνωστής κρίσης που έπληξε κι αυτούς, κόπηκε το μάθημα.

Μας είπε ότι όταν φύγουν οι ηλικιωμένοι από την ζωή θα σβήσει και η γλώσσα, γιατί τα παιδιά στο σχολείο καθώς και στην καθημερινότητα τους ομιλούν τα Ιταλικά.

Γι' αυτό ο Σύλλογος πιστεύει ότι με τα τραγούδια, την ποίηση και τις παραδόσεις, θα κρατηθεί η γλώσσα και στις νεότερες γενιές.

Εκείνο που μας γέμισε συγκίνηση είναι, ότι ξέρουν ότι είναι Έλληνες κι αυτό τους γεμίζει υπερηφάνεια.

Στην συνέχεια ο κ. Γιώργος πήρε την κιθάρα του και μας τραγούδησε Grico, ενώ ο κ. Gaetano μας απήγγειλε ποιήματα, για τον έρωτα, για την ζωή στην ύπαιθρο, για τις παραδόσεις τους! Είναι υπέροχο να τους ακούς, σαν κελάϊδισμα πουλιών!

Μετά το πέρας αυτής της εξαιρετικής εκδήλωσης, όλο το γκρουπ αγόρασε τοπικά προϊόντα και εμείς CD με τα υπέροχα τραγούδια τους!

Ύστερα φύγαμε από την Στερνατία και πήγαμε στο χωριό Καλημέρα των 7.200 κατοίκων. Στον δρόμο βλέπαμε χωράφια με ελιές.

Φτάνοντας στην Καλημέρα, στο δημοτικό πάρκο, 

είδαμε την επιτύμβια στήλη του 4ου π.Χ. αιώνα, η οποία παραχωρήθηκε στο χωριό Καλημέρα το 196ο από τον Δήμο Αθηναίων.

Γράφει επάνω σε γλώσσα Γκρίκο και στην Ιταλική "εδώ στην Καλημέρα δεν είσαι ξένος" .

Είδαμε την Μητέρα εκκλησία του San Brizio, από το 1689 , μονόχωρη σε ρυθμό μπαρόκ.

Το Δημαρχείο απέναντι από την εκκλησία

Και τέλος το Μουσείο Πολιτισμού και Κουλτούρας Grica, ένα λαογραφικό μουσείο, πλούσιο σε εκθέματα, φωτογραφίες και μουσική Grico.

Εκεί βρήκα και ένα ημερολόγιο του 2009, ο τίτλος του είναι Al focolare (στο τζάκι). Είναι γραμμένο στην Ιταλική και Ελληνική γλώσσα και έχει τοπικές παραδοσιακές συνταγές. Αν δείτε στο εξώφυλλο θα διακρίνετε τα Κρητικά ξεροτήγανα και γενικά συνταγές που βρίσκομαι στην Κρήτη. Αλλά και η γλώσσα τους έχει πολλά Κρητικά στοιχεία, άλλωστε πιστεύουν ότι είναι απόγονοι Κρητικών.

Θα δείτε στην φωτογραφία και ένα μνημείο αφιερωμένο στο νάνο μπιζέλι, το οποίο καλλιεργείται ευρέως στην περιοχή του Λέτσε.

Εδώ τελείωσε το πρώτο μέρος της εκδρομής μας που αφορούσε στην Νότια Ιταλία και στα Ελληνόφωνα χωριά.

Στην επόμενη ανάρτηση θα γνωρίσετε την Σικελία και όσοι την επισκεφθήκατε θα την θυμηθείτε :)

Σας ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη σας!